تضاد نفرين با خلق محمدي(ص)

درباره عبدالله بن مسعود صحابي معروف پيامبر(ص) نقل شده است كه در بازار كنار فروشنده اي نشست تا چيزي بخرد و خريد. دست برد تا نقدينگي خويش را از كنار دستار برگيرد، اما چون آن بخش از دستار را گشود، متوجه شد پولش به سرقت رفته است. گفت: زماني كه نشستم، پولم سرجايش بود. حاضران سارق را نفرين كردند و گفتند: خدايا! دست او را قطع كن. اما عبدالله گفت: «خدايا! اگر بدان نقدينه نيازمند بوده است، آن را برايش مبارك گردان، اما چنانچه از سرگستاخي، بزهكاري كرده است، آن را آخرين گناهش قرار ده.»1
خوي مسيحايي و نرمش و خيرخواهي اين قوم، از آنجا حاصل آمده است كه در سايه فرهنگ تربيتي آن پيامبر رحمت پرورش يافته اند. مگر نه آن كه پيامبر(ص) در دشوارترين شرايط لب به نفرين نمي گشود و حتي گستاخي و خيرگي مشركان را جز با دعا و دلسوزي پاسخ نمي گفت و مي گفت: «اني لم ابعث لعانا و انما بعثت رحمه » من مبعوث نشده ام كه نفرين كنم، بلكه آمده ام تا موجب رحمت باشم. 2

1- المحجه البيضاء، ج 5، ص 223
2- همان، ج 4، ص 921